خبرگزاری صومعه سرا: به دنبال بازدیدهای ریاست دانشگاه و هیئت همراه از شهرستانهای استان، روز شنبه ۳۱ خردادماه جاری از بیمارستان امام خمینی (ره) صومعه سرا بازدید بعمل آمد.

 به گزارش سوما نیوز، اتراق چهار و نیم ساعته پرفسور برزیگر در بازدید از بیمارستان صومعه سرا باعث شد که وی مجموعه را برای بیماران شهرستان اصطلاحا ” نیمه جهنم ” بنامد.

در نود و سومین روز از روزهای گرم و شرجی سال ۹۳ پرفسور انوش برزیگر از علمی ترین روسای دانشگاههای علوم پزشکی سطح کشور در صدر گروه عالی همکاران استانی خود وارد زادگاهش شهرستان صومعه سرا گردید.

پروفسور برزیگر ساعت  ۸ و ۳۱ دقیقه صبح وارد ساختمان فرمانداری شهر واقع در خیابان شهید برشنورد شد. جایی که مسئولین متعدد مانند فرماندار محترم، نماینده محترم شهر در مجلس شورای اسلامی، ریاست شبکه بهداشت و درمان و معاون بهداشتی ایشان، ریاست بیمارستان و حضور چند تن دیگر از مسئولین بهداشتی شهر، حکایت از آن داشت یک بازدید صد درصد بهداشتی و درمانی از سازمان سلامت این سامان خصوصا بیمارستان آن به عمل خواهد آمد.

پس از خوشامدگویی های مرسوم، پرفسور برزیگر با ایراد سخنان اولیه در خصوص عشق به خداوند به عنوان ابتدا و انتهای هستی و آفرینش، فضای رمانتیک خوبی را برای حاضرین در جلسه ایجاد نمودند و تصمیم بر آن شد تا این بازدید ها از بیمارستان شهر آغاز گردد.

همه مدعوین از مجموعه فرمانداری به ساختمان بیمارستان تغییر مکان دادند. مریض خانه ای گرم با هوایی شرجی که بیماران آن قطعا درد و مرض خود را از یاد برده بودند و حال و روز آن سونای مرطوب، خود گویای همه چیز از آن مجموعه درمانی بود.

پرفسور برزیگر و هیات همراه که در هیچ کدام از اتاقهای نشست بیمارستان، گنجایش لازم برای نشستن را پیدا ننمود، به ناچار وارد یکی از اتاقهای بخش مردان شدند. اتاقی که یکی از بیماران با پهن کردن پیراهنش در مقابل خود ـ به عنوان سفره ـ مشغول خوردن صبحانه بود. یک قرص نان بربری دو رو خشخاش، چای شیرین، پنیر و مابقی مخلفات که انگار بنده خدا برای گذراندن ” سیزده به در ” آمده بود.

کاری به دور از عرف بیمارستان که نه وزیر بهداشت مقصر آن بود، نه اعتبار می خواست و نه برنامه پنجم توسعه، بلکه با یک سرکشی ساده همکار پرستار قابل جلوگیری بود تا ذهن بازدید کننده یا روزنامه نگار سمجی مانند بنده از همان ابتدا به طرف بخش منفی نرود. یک بی سلیقگی خیلی ساده اما مهم که کافی بود پرفسور چنین سوالی را از پرستار بپرسد که این چه وضعی است، چه کسی این برنامه غذایی را تائید کرده است و ” اولین گل به خودی ” وارد دروازه بیمارستانمان شد.

اتاق بعدی جایی بود که بیمار از شدت گرما پنکه ای بلند بالا را از منزل خود به بیمارستان آورده بود و بالای سرش گذاشته بود. جایی که قصه پر غصه گرمای دیوانه کننده این مرکز درمانی آغاز گردید. جایی که رییس دانشگاه با احضار معاونین مالی خود ـ در همان اتاق ـ علت ماجرا را جویا شد و در کنار آن، مسئولین مالی بیمارستان نیز در بحث ـ بالای سر همان مریض ـ سهیم شدند. بحث در وقت عادی به جایی نرسید و هرکس توپ را به زمین دیگری انداخت و من یکی هم چیزی از حرفهایشان نفهمیدم و در نهایت کار به ضربات پنالتی کشید و نفس ها در سینه حبس گردید. هیچ کس هیچ چیزی را گردن نگرفت تا اینکه بالاخره همه چیز گردن برق شهر افتاد که ضعیف است و قرار شد ظرف چند روز آینده مشکل حل شود. تعمیر سیستم سرمایشی ساختمان و حرفهایی از این دست که طرفین بیمارستان و مدیران استانی هر کدام به دیگری پنالتی زدند و در نهایت داور وسط، همه چیز را برید و دستور داد تا انتهای هفته جاری، در هر صورت ممکن این ایراد رفع گردد. گل به خودی شماره دو که شاید با پیگری ابتدایی و جدی، قبل از ورود رئیس دانشگاه به بیمارستان قابل حل بود و نیاز نبود تا همین امروز بیماران رنجور ۹۳ روز گرم را در این سونا سپری نمایند و ـ یک روز مانده به بلند ترین روز سال ـ پذیرای ” دومین گل به خودی ” شدیم.

اتاق بعدی در همان بخش مردان جایی که پیرمرد بیماری شاکی آن بود که مفتول تختش بیرون آمده است و او روزها روی یک مفتول ” میخ مانند “خوابیده است. بنده خدا بیماری اش از یادش رفته بود و شاید دیگر نمی دانست اصلا چرا به این بیمارستان آمده است. احساس کردم شاید بحث طب سوزنی باشد و بیمار خبر ندارد.

جناب برزیگر داستان امکانات هتلینگ بیمارستان را جویا شدند و متولیان عنوان نمودند ۳۵ سال است منتظر ترمیم و تعویض تختها هستند. کاری که همان لحظه دستور خرید ۷۵ تخت آنهم تا پایان هفته جاری صادر شد. دستوری که چشمانم را درشت نمود که اگر چنین کاری به این سادگی قابل حل است چرا باید ۳۵ سال طول بکشد؟ چرا همه باید منتظر چنین روزی بودند، اگر این کار شدنی بود چرا بیماران رنجور این شهر باید ۳۵ سال منتظرش می ماندند. بی شک این نیز ” سومین گل به خودی ” بود و نشان می داد اگر این کار در سالهای گذشته ـ و روزهای بهتر مالی کشور ـ به جد پیگیری می شد شدنی بود.

اتاق بعد تر جایی بود که بیماری با لباس راحتی منزل خود در آنجا خوابیده بود و علت آن را چنین عنوان نمود که شب گذشته از فرط گرما و هوای شرجی تا صبح سه بار لباسهای خیسش را عوض کرده است. دیدن بیمار با آن لباس نیز از همان بی سلیقگی های بیمارستان و عدم توجه به ظاهر بیماران بود و اینجا هم ” چهارمین گل به خودی” وارد دروازه بی دفاع بیمارستان شد.

بخش زنان و گرمای کشنده، بخش دیالیز و آمار های متفاوت از تعداد دستگاههای معیوب و سالم تصفیه خون، سلف سرویس و ماندن پشت درب بدون دستگیره، اورژانس شلوغ، حسابداری بیمارستان به عنوان تنها واحد مالی استان گیلان که هنوز تصفیه حساب مالی سال گذشته اش را انجام نداده است و گذرگاه آخر یعنی سالن همایش با میز و صندلی های پلاستیکی نافرم ـ که آنجا هم سیستم صوتی اش در یک حرکت کاملا خود جوش از کار افتاد ـ همه و همه گل به خودی هایی بود که خودمان به خودمان زدیم و دیگر هیچ…

خرده کارهای بسیار ساده ای که اگر کمی خوش سلیقگی و چشمانی درشتر رصدشان می کردند وجهه تنها مریض خانه شهر اینچنین زیر سوال نمی رفت و از حضور پرفسور انوش برزیگر می توانستیم استفاده بهینه تری داشته باشیم. نقاط ضعفی که نمی توان ریاست بیمارستان را مقصر اصلی آن دانست سبب شد تا مشکلات عمیق تر مریض خانه مانند نداشتن دستگاههای تشخیصی نظیر سی تی اسکن، ام آر آی، آنژیو گرافی قلب، طرح احداث اورژانس مناسب، بخش پیشرفته سوانح سوختگی، بانک خون، بررسی چگونگی پروسه درمان بیماران، بد افزار شیوع دریافت زیر میزی توسط چند پزشک متخصص، تبیین سیاستهای جدید حمایتی دولت از بخش درمان و عناوینی از این دست که همه و همه در گرمای وحشتناک بیمارستان خفه شدند و کسی فرصت پرسیدن و چالش کشیدن موضوعات اینچنینی را پیدا ننمود.

در پایان آنچه خوردیم از خودمان بود و باز همه آنرا گل به خودی می دانیم که خیلی چیزها را خراب کرد. قطعا مجموعه بیمارستان امام خمینی (ره) شهرستان صومعه سرا که تا سالیان قبل حتی قادر به انجام یک بخیه ساده هم نبود امروزه حال و روز بهتری نسبت به ۱۰ تا ۱۵ سال گذشته دارد و شایسته نیست تلاشهای همه جانبه مجموعه ریاست، پزشکان و کارکنان آن نادیده گرفته شود. اما متاسفانه به دلیل آنچه امروز شاهد آن بودیم باعث شد در کنار همه نقاط مثبت غیر قابل انکار، نفر شماره یک سازمان سلامت استان ـ به عنوان قائم مقام وزیرـ این مجموعه را برای بیماران شهرستان اصطلاحا ” نیمه جهنم ” بنامد.

این مطلب را به اشتراک بگذارید: